امروز حدودای ساعت 4 سرو صدای بچه ها رو تو کوچه پشتی میشنیدم اومده بودن بازی تو کوچه . درست مثل وسط تابستون. چرا اینجوریه . هوا گرمه،بارندگی نیست، اخه چجوری عادت کنیم که وسط زمستون تو دیماه حال و هوای اواسط مرداد باشه. 

بحران آب جدیه. پارسال اینموقع با سلام و صلوات در حالیکه پامون تا زانو میرفت تو برف دخترک رو میبردم پیش دبستانی امسال صبحها دو به شک ام  که سوییشرت بپوشم یا پالتو. اونموقع ها که نوع آب و هوا رو تو جغرافی استان میخوندیم سرد و خشک نمیفهمیدم یعنی چه الان تازه فهمیدم خشک یعنی چه. امسال دیگه نمیشه گفت آب هست ولی کم است باید بگیم آب نیست که نیست که نیست.

جمعه ها چرا انقد دلگیره. شوهر وقتی حوصله ش سر میره انگار ارث پدرش رو من خوردم یه آبم روش. میزنه بیرون میره با دوستاش میچرخه تازه یادش میوفته روز تعطیل زن و بچه ش ته خونه ان .خوش اخلاق میشه زنگ میزنه حالا کی؟ اخر شب همه جا تعطیل از تنهایی و حوصله سر رفتن انقد دور خودمون چرخیدیم که دخترک یه گوشه خوابش برده منم که روزم به فنا رفته تو دلم میگم دستت درد نکنه زحمت نکش. همیشه همینجور بوده بیرون رفتن با ما براش تفریح حساب نمیشه. یه فیلسوفی زحمت کشیده گفته باید واقعیات زندگی رو با بیرحمی بپذیریم تا دچار افسردگی و اضطراب نشیم. منم پذیرفتم. برن به درک تمام واقعیاتی که عرصه رو بهم تنگ کردن.

این شهر کوچک هم هیچی نداره نه جای تفریحی نه شخص آشنایی. گاهی وقتا دلم یه دوست میخواد که رودرو بشینم باهاش حرف بزنم دغدغه بچه و الان دیر میشه باید شام درست کنم و وای ناهار فردا چی میشه و باید برگردم و ... نداشته باشم. ندارم ،نیست ،اینم یه واقعیت دیگه که پذیرفتمش. 

دچار پارانویید شدم حال بدیه همش فکر میکنم یا خودم یه بیماری مهلک میگیرم یا خانواده ،دور از جونشون. من که یه شخص درجه یک خانواده رو ازدست دادم میفهمم چه سخته ،اینکه دیگه هرگزززززز صداشو نمیشنوم که بلند و کش دار پشت تلفن بگه الوووووو بعد هردومون ضعف کنیم از خنده. میترسم. ازهمه چیز حاضرم بگذرم فقط عمر طولانی برای خانواده م بخوام. واینکه انقد عمر کنم که دخترم مستقل بشه. میترسم ترس بده باید از خودم دورش کنم ولی کابوس های شبانه ولم نمیکنن. بعد تندی صدقه میدم زنگ میزنم مامانم صداشونو میشنوم و خداروشکر میکنم.

این مطلبی که میخوام بنویسم نظر شخصیمه شاید شما خواننده من زیاد موافق نباشین اما من بهش معتقدم; یه زن بخش مهمی از انرژی روزانه ش رو از همسرش میگیره. مثل یه غنچه که با نوازش شبنم و آفتاب باز میشه،زن هم همینطوره. زنی که با تمام ناملایماتی که از جانب همسرش میبینه و شاهد انواع بدقلقیها و بهانه جویی ها هست و همچنان پرچم خانواده رو بالا نگه داشته و میپزه و میشوره و بچه داری میکنه و عشق میده و کار بیرون میکنه و مدیره و مدبره،اون زن هنر کرده نه اون زنی که هفته ای چند بار شوهرش براش از محل کارش گل میفرسته بله قربان گوی زنشه، شارژش میکنه حمایتش میکنه، یه پای کار خونه ست و قرمه سبزی جا میندازه و بچه داری میکنه و ... اینجور موارد،هنر مال اون مرده که زن رو مثل یک گل شکفته کرده .

 به اعتقاد من اگر اون زنان دسته دوم جز دسته اول بودن و پیشرفت و پر انرژی بودنشون   میتونست اونا رو غره کنه نه وقتی که بستر فراهمه و حمایت شریک همه جانبه میسر. 

غروب جمعه ست دل من گرفته شوهر رفته. و دخترک داره کارتون میبینه و من حسابی احساس تنهایی میکنم. بیچاره غروب جمعه من هر روز تنهام و همه چیز رو گردن این غروب بدنام میندازم.