اینستاگرام رو مدتیه بستم . دلمم اصلا تنگ نشده.تنها چیزی که ناراحتم میکنه اینه که پستهای یه سری ادما رو ازدست میدم از جمله مهراب قاسمخانی. به شدت واکنشهاش به موضوعات روز به فکر من نزدیکه. انگار اون کپشنها رو من میخواستم بنویسم . زبردستی نویسنده ای مثل اون واقعا به وجدم میاره. بعد از اون هم امیر مهدی ژوله ست و صفحه تهمینه میلانی رو هم دوست دارم. متاسفانه دیگه بقیه ش ویترینه خوشیهای مردمه. دوست و فامیل و اشنا لحظات لاکچری و بورژوایی شون رو قاب میکنن تو اینستاگرام و ماها که از تنهایی و هزار جور مشکل پناه کیبریم به این هالم باید لایک کنیم. 

خیلی دلم میسوزه که نمیتونم پستای اون ادمای دوست داشتنی رر بخونم . چند چقت پیش یه ایدی دیگه باز کردم و فقط همین ادما رو اضافه کردم. اما مگه لامصب میشد .مرتب پیشنهادهای خفن میومد و یه دفعه به خودم میومدم میدیدم تو پیج اون احمقایی هستم که از فالو و بازدید من واسه چرت و گرتهاشون تبلیغات میلیونی میگیرن. 

دوستی بهم میگفت ما خدودمون دتریم شاخهای تینستا رو پرورش میدیم با لایک ها بازدیدها و فالوامون. اونم تمام این صفحات مزخرف رو بلاک کرده بود. نمونه ش اون دختره ست که تمام صورتشو داغون جراحی کرده و لقب تبر واسه خودش گذاشته. این اواخر هم با اون قیافه عجق وجق و ترسناکش محصولات کمپانیهای ریز و درشت رو تبلیغ میکرد. من ه رد شدم رفتم فقط موندم اون چند صد هزار فالوور اون دنبال چی هستن و چی میخوان از اون قیافه. دختر من که یه لحظه  دید شب خوابش نمیبرد ایضا خودم. 

کاش،یه کمپینی راه بیوفته شر این جور شاخها از اینستا و سایر شبکه های مجازی کم بشه. کاش