یکشنبه آخر شب،پدر شوهر اومد و آلیس رو برد آخرین لحظه همدیگه رو بغل کردیم و بغض کردم. خونه سوت و کور شد میم توی اتاق خودش بود و منم آخرین جابجایی ها رو انجام دادم و یکبار دیگه مدارک لازم رو چک کردم. بعدشم رفتم اتاق خودم سعی کردم خودمو سرگرم کنم دلم میخواست زودتر صبح بشه اضطراب زیادی داشتم . گاهگاهی از توی دو تا اتاق جدا با هم حرف میزدیم. تکونای نینی خیلی زیاد بود انگار میدونست  دیگه وقتشه. هرکاری میکردم نگرانی دست از سرم برمی‌داشت فکر میکنم طرفای سه خوابم برد. با صدای زنگ گوشیم بیدار شدم. میم هنوز بیدار بود تو اتاقش. پرسید چرا انقد زود بیدار شدی. مسواک زدم آرایش کردم قرار بود دوست میم یک ربع به ۶ مامانم رو سوار کنه بعد بیان دنبال من. یه ساک برا خودم برداشته بودم یکی هم برا نینی انواع ملافه و ضدعفونی کننده و...

از دور با میم خداحافظی کردم حتی نشد ساک ها رو بیاره دم در. بهر حال ملاحظه میکردیم همچنان ناقل باشه.

تاریک بود که سوار شدم و نگرانی تو چهره مامانم مشهود بود به شدت از محیط بیمارستان بخاطر کرونا میترسید. 

هر چی جلوتر می‌رفتیم مه غلیظ تر میشد ولی آقای مهربون راننده خوبی بود. دقیقا یکساعت و چهل و پنج دقیقه تو راه بودیم و هوا روشن بود که رسیدیم.

پذیرش خیلی طولانی شد بیش از یکساعت طول کشید تا انواع مشاوره ها انجام بشه. متخصص بیهوشی آقای مهربون شماره ۲ بود که وقتی شغلم رو فهمید گفت که سوالاتی دارم تو اتاق عمل ازت میپرسم و تو دو روز بیمارستان بسیار محبت کرد امیدوارم هر جا هست تندرست و سلامت باشه. 

من راهنمایی شدم به داخل بخش زنان و چون به نظر می‌رسید معطل بشم مامانم و آقای مهربون رفتن داخل محوطه تو ماشین.اما یه دفعه تمام کارها پشت هم انجام شد. تعویض لباس وخوردن ۴ تا قرص و سوندگزاری و یه پسر جوون هدایتم  کرد سمت اتاق عمل،اقای متخصص بیهوشی گفت من برات فیلم میگیرم از تولد بچه و شمارم رو گرفت و ده دقیقه بعد وسط مسخره بازی پرسنل اتاق عمل که همشون جوون بودن نینی نازم بدنیا اومد و تماااام عشق دنیا رو ریخت توی وجودم. اون لحظه که تماس پوستی برقرار شد از قلبم خدا رو بخاطر نعمتش سپاس گفتم.