همیشه فکر میکنم زنای دیگه یه چیزی دارن من ندارمش.واقعا زنایی که شوهرشون بدون اونا جایی نمیرن مرتب بهشون زنگ میزنن چیکار میکنن. ناهارشو خورد و رفت گفتن بیا دنبالم با هم بریم دنبال خونه گفت با دوستم بگردم جایی مناسب برد میبرمت.
دیگه ازش خبری نشد ساعت 9 زنگ زدم با عجله گفت دارم میرم جایی رو ببینم همین. گفتم بهم خبر بده گفت زنگ میزنم.بازم هیچی.
هر لحظه منتظر تماسشم جدا از اینکه میخوام ببینم چیکار کرده دلم میخواد ازم خبر بگیره احوالمو بپرسه. اما اصلا براش مهم نیست. خسته ام از تقلا خسته ام اینا دیگه نباید درگیری های زندگی باشه.تا کی باید حسرت ابتدایی ترین خواسته هام رو بکشم تا کی؟
دیروز بعد ازظهر با میم چند جا رو دیدیم هر کدوم یه عیبی داشتن یکی بیش از حد گرون یکی محله ش خوب نبود یکی فعلا ناتموم بودو کار داشت و...
تمام امیدم به پیدا کردن جا برای محل کارم بود،که اونم نقش بر آب شد صاحب ملک گفته بود خالی میکنم به شرط اینکه پسرم رو ببرید سرکار. جلل الخالق.
میم امروز ناهار اومد اینجا. غذاشو خورد و رفت. منم سعی میکنم به قول دوستان صبورتر باشم و با انرژی مثبت پیش برم انشالا خدا کمک کنه و دونه دونه سدهای سر راهمون رو بشکونیم و رونق بگیریم و به ارامش برسیم.
بعداز ظهر با بابام چند تا بنگاه رفتیم. یه خونه هم دیدم افتضاح شده تو 150 متر،متراژ سه خواب نتونی دربیاری. محله متوسط،معماری ناجور،قیمت سر به فلک.
تو گرما کلافه شدیم هیچی دست از پا دراز تر برگشتیم..
مامانم عصبیه از صبح همش غر میزنه به جون بابام بیشتر. الیس اذیت میکنه و نمیدونم تا کی تو این وضعیتم.
شبا اصلا نمیخوابم سه بیدار میشم غلت میزنم تا هوا روشن میشه و بعدش بیهوش میشم.
هفته 22 هستم و نمیدونم چرا بچه انقد پایین حرکت میکنه.
میم از شنبه اینجا میره سرکار. خودم تنها باشم راحتترم تنها مشکلم میشه زنگ زدنای میم به زور شبی یه بار زنگ میزنه وقتی هم میم میاد سخت میشه اون خونه باباش من اینور بعد روم نمیشه به مامانم بگم دعوتش کنه و اونم اصلا راحت نبست بیاد اینجا بمونه عین من که خونه اونا نمیتونم بیست و چهار ساعته بمونم.
فکر کردم کاش به جای خونه نوساز بریم دنبال خونه سه چهار سال ساخت اینجوری معطل کابینت و پکیج و پرده و... نمیشم و راحت جابجا میشم اما ظاهرا اینجور خونه ای پیدا نمیشه و هر جا میریم میگن نوساز دارن لخت لخت.