پارسال همین روزا اقدام کردم برای بارداری. چند روز قبلش شب ارزوها بود نماز خوندم و از قلبم حاجت خواستم. حالا صدای نفسهای نانا ضربان قلبمه جونم به لبخندش بسته ست خدا نخواست من مادر پسر کوچولویی بشم شاید حکمتی درش بوده اما عشقم به نانا بی نهایته. وقتی میخنده تمام دنیا مال من میشه. عاشقانه اس باهاش دارم که قابل توصیف نیست. میم هم همینجوره البته تمام بارداریم میگفت عاشق این بچه ست. 

با الیس هنوز دردسرهایی داریم حق داره یا نه اصلا نمیپذیره که محبتی به نانا بشه سریع بغض میکنه و شاکی میشه.

چند روز دیگه رسما محل جدید برای کارم افتتاح میشه و من سرتاسر نگرانی هستم نانا و  الیس رو کجا بذارم چطور چند ساعت دوری از نانا رو تحمل کنم بیقراری نکن بخاطر وابستگی به شیر مادر و هزار جور فکر و خیال دیگه. چند روز پیش از شدت نگرانی گریه م گرفت به میم گفتم نانا خیلی کوچیکه بذارمش برم سرکار گفت فعلا نرو اما مگه میشه اونور فرصتم تمام شده و این مدت به احترام میم که قبلا مدیر اونجا بوده باهام مدارا کردن به نانانگاه میکنم و بغض میکنم رفت وامد و بردن اوردن بچه ها. خدایا کمکم کن.